Deze eerste editie staat Nico van de Wiel (59 jaar), voormalig wijkraadvoorzitter, centraal. Zo’n elf jaar zat hij in de wijkraad. Op 1 januari 2025 is hij gestopt als voorzitter van Bewonersbelang Jeruzalem en droeg hij het stokje over aan een nieuwe club. Wij wilden hem om die reden graag als eerste het woord geven. Wij staan in zekere zin op zijn schouders omdat hij de oprichter van de wijkraad is.
Nico (59) groeide op in de Caspar Houbenflat, verhuisde even naar Broekhoven en keerde terug naar Jeruzalem, waar hij nog altijd in de Veluwestraat woont. Zijn levensloop is onlosmakelijk verbonden met deze buurt. Hij kent de verhalen van vroeger, toen Jeruzalem nog bekend stond als ‘foute wijk’, en ziet de nieuwe gezichten die de afgelopen tien jaar hun intrek namen in de nieuwbouwhuizen. “Soms botert het nog niet tussen oud en nieuw,” zegt hij eerlijk. “Maar er is veel verbeterd.”
Het begin: met knikkende knieën
Het begon allemaal met onvrede. Als vertegenwoordiger van Jeruzalem in de wijkraad Koningshaven merkte Nico dat zijn buurt te weinig aandacht kreeg. “Ik dacht: dit moet anders.” Met toestemming van wethouder Berend de Vries en, verrassend genoeg, met instemming van de wijkraad, richtte hij een eigen raad op. Bewonersbelang Jeruzalem werd een feit.
Het bestuur bleef klein. Naast Nico zat Frans Lemmens in de club en korte tijd Cora Geerings. Vrijwilligers vinden bleek een eeuwige uitdaging. “Niet iedereen wil in een bestuur. Het klinkt eenvoudig, maar er komt juridisch en praktisch veel bij kijken.” Toch liet Nico zich niet ontmoedigen.
Voor de kinderen, voor de minderbedeelden
Zijn drijfveer was altijd dezelfde: oog voor de kwetsbare bewoners. “Voordat de nieuwbouw kwam, was Jeruzalem een van de armste wijken van Brabant. En ook nu leven er mensen met weinig.” Daarom richtte hij zich op activiteiten die voor iedereen bereikbaar waren.
Vier keer organiseerde de wijkraad een buurtfestival, afwisselend in Jeruzalem en op het Stuivesantplein. Het werden dagen vol muziek, eten en samen zijn – maar telkens weer stokte het op gebrek aan helpende handen. Ook zette hij zich in voor initiatieven tegen armoede: een wijkrestaurant met een driegangenmenu voor een klein bedrag, een gratis ‘wijksoepje’.
En natuurlijk de legendarische spooktocht. “Aan het begin van de avond een beetje griezelig, later steeds enger. Ik heb nog eens met rammelende kettingen aan de kanaalkant gelegen om kinderen bang te maken,” lacht hij. Een traditie die zich door de jaren heen heeft ontwikkeld en nog steeds leeft. Dit jaar is de spooktocht op vrijdag 31 oktober.
Communicatie blijft lastig
Een wijk besturen betekent ook communiceren – en dat is volgens Nico altijd een zoektocht geweest. Een wijkkrant werkte niet goed: te traag, te weinig schrijvers. Er bestaan verschillende Facebookgroepen, maar niet iedereen is daar lid van en soms komen daar heel onaardige en vervelende reacties. . De meest effectieve methode? “Flyers, gewoon door de brievenbus. In een paar uur heb je de hele wijk gehad, en dan bereik je écht iedereen.”
De nieuwe wijkraad wil inzetten op een website en nieuwsbrief. Nico vindt dat een goed idee, mits er genoeg vrijwilligers zijn om de informatie actueel te houden. “Want anders bloedt het dood.”
Van gajesbuurt naar gemengde wijk
Wie Jeruzalem nu bezoekt, ziet een wijk in verandering. De flats uit de jaren vijftig en zestig zijn gesloopt. Officieel omdat ze brandgevaarlijk waren, maar volgens Nico speelde er meer: “De gemeente en Tiwos wilden de wijk een andere uitstraling geven.” Bewoners werden over de stad verspreid. Dat gaf Jeruzalem een nieuwe start, maar kostte ook de sociale samenhang.
Toch ziet Nico vooruitgang. Het slechte imago van de wijk vervaagt, al bestaan er nog verschillen tussen de oude garde en de nieuwkomers. Hij spreekt de hoop uit dat die kloof langzaam wordt gedicht.
De mooiste plekken
Zijn favoriete plek vroeger was het pleintje in de Gaasterlandstraat. Een voetbalveldje, een zandbak, altijd kinderen. Het werd gesloopt, tot spijt van velen. Tegenwoordig zoekt Nico rust langs het kanaal: “Dat water, dat groen, het looppad. Daar straalt de wijk iets moois en kalms uit.”
Advies aan zijn opvolgers
Na negen jaar voorzitterschap weet hij als geen ander wat een wijkraad sterk maakt – en wat niet. Zijn belangrijkste advies: blijf met beide voeten in de wijk. “Als bewoners voelen dat je boven hen gaat staan, haken ze af.” Ook benadrukt hij het belang van samenwerking en taakverdeling: “Voorkom dat één iemand overbelast raakt.”
En richting gemeente en woningcorporatie? “Wees niet bang om stevig weerwoord te bieden. Je bent er namens de bewoners.”
De pen doorgeven
Laat ik nu eens niet een bekende kiezen. Ik zou het leuk vinden als de pen in deze rubriek wordt overgenomen door iemand die korter dan drie jaar in Jeruzalem woont. Die heeft waarschijnlijk een heel andere kijk op de wijk en komt mogelijk met andere, verse ideeën voor de wijk. Het is leuk als in deze rubriek een variëteit aan bewoners aan het woord komt.
Dus: wie woont korter dan drie jaar in Jeruzalem en zou het leuk vinden om de volgende te zijn die in deze column op onze website schrijft? Meld je aan via: info@wijkraadjeruzalem.nl